Evolutionary biologists suggests that human nature has been a constant for times immemorial. Pluck an infant from the Stone Age, raise him in the 21st century and one can not tell the difference.

Let us assume that indeed: Human Nature Remains Unchanged. What follows from that axiom?

Man has always been religious. We can abolish Christendom, but we cannot erase our religious inclination. How does that express itself? I submit: by revering science.

War is a permanent theme in our history. It follows that war will always with us. Peaceful coexistence will remain unattainable until (and so long as) we are invaded by aliens from outer space.

Human sacrifices are part of our prehistory. Do we find them today? Sure: parents labelling their toddler as transsexual. Progressives perferring the multicultural ideal over the safety of their children.

by Renkema

The year is 27 BC. After two decades of bloody civil war, Augustus becomes Princeps of the Roman empire. His mandate, peace and the rule of law, are supported by the senate and the people of Rome.

In return the Romans acquiesce to the end of the republic. It is a small price to pay for peace and prosperity.

Not all subsequent emperors of Julio-Claudian house governed Rome equally well. But even Tiberius, an arguably poor administrator, does not have to worry about his position as long as he honors his mandate and maintains peace and the rule of law.

Eighty years later we find Nero on the throne. By now, the horrors of the civil wars must have shrunk into a distant past. That, in and of itself, would have weakened his mandate. Moreover, Nero defies the other half: the rule of law. He forces himself on the senators' wives and critiques their proficiency in bed as dinner conversation. Nero no longer guarantees the rule of law, rather his cruelty and capriciousness are its biggest threat.

In short: Nero loses his mandate and is forced to commit suicide. Thus ends the Julio-Claudian house.

We may argue that all power is borne by a mandate. That mandate may be affirmed by elections, but this is by no means necessary. Dictators, too, need a mandate to rule.

Fast forward to 1945. Once again, we find ourselves at the end of two bloody wars. In Europe, the social-democrats gain power, whether under the guise of labour, conservative or christian democrats. Their mandate is rather similar to Augustus': peace and staving off a communist revolution.

Once again, this mandate is broadly supported by the populace. High taxes and stymied freedom are a small price to pay for safety and security.

Once again, eight decades pass and erode the memories of war. And we may wonder whether the social-democrats are singing the swan song of their mandate. The war in Ukraine meets with surprising zeal. The European response is reminiscent of the 'war, war, glorious war' mentality of the 19th century. This response is a far cry from the 1980's, when the social-democrats orchestrated mass demonstrations against ballistic missiles.

Moreover, the social-democrats fiddle as their promise of security burns. Tolerance of islamic terrorism and mass immigration have degraded Europe into a low-trust, high-crime society. The threat of an October 7th against indigenous Europeans looms.

Which brings us to our great matter. If the social-democrats lose their mandate, what is next? It could be an islamist take-over. Or is there a viable nationalist/nativists mandate?

I am not a fan of social-democracy; but both alternatives seem decidedly worse.

Henri Bontenbal ruikt het succes, ... maar heeft ook moeilijke dagen. Zo was daar bijvoorbeeld 7 oktober 2023. De moslims toonden hun ware aard, en daar wordt niemand blij van. Daadwerkelijke genocide. Kinderen vermoord voor de ogen van hun ouders. Ouders vermoord voor de ogen van hun kinderen.

Maar we vergeten Bontenbal en zijn problemen! Want deze genocide was óf de schuld van de moslims, óf van de joden. U zult misschien zeggen: genocide is altijd de schuld van de daders; maar u bent natuurlijk niet zo fijnbesnaard als Bontenbal.

Stel dat de schuld bij de moslims ligt. Dan heeft Bontenbal een groot probleem, dat zijn schaduw vooruit werpt. Dan zijn er over enkele decennia ook pogroms in Nederland . De joden zijn dan al vertrokken, en dus zijn de christenen het haasje. De kinderen van Bontenbal zullen het aan den lijve ondervinden. U begrijpt dat Henri hier liever niet aan denkt.

"het is een evenwichtskunst"

Maar ja, er moet toch iemand schuldig zijn. Tsja, dan maar de Joden. Wat die kun je van genocide beschuldigen zonder dat je voor je eigen veiligheid hoeft te vrezen. Dat is wel zo prettig.

Je moet het natuurlijk wel weten te verpakken. Zo praat je niet over de Joden; maar je hebt kritiek op Israel. Je maakt bezwaar tegen Nethanyahu. Je schrijft in de krant: "Ik maak een proces door" en "Onze solidariteit met Israel mag geen vrijbrief zijn voor stilzwijgen over oorlogsmisdaden". Het is een evenwichtskunstje.

Voorwaar, in Den Haag kan een balletje raar lopen: Henri heeft uitzicht op het premierschap. Zijn carrière vaart er wel bij. De lange-termijn perspectieven van zijn kinderen zijn minder comfortabel. Maar ach, het leven is keuzes maken. Morgen schuift Henri weer aan op TV. Het CDA wint in alle peilingen!

Lange tijd heb ik gedacht dat ik dit niet moet opschrijven; en wellicht is dit epistel een vergissing. Ik kom uit een keurig gezin, opgegroeid in 't Spieghel in Bussum. Mijn ouders hadden een goed huwelijk; alles was pais en vree.

Joden of Israel kwamen eigenlijk nooit ter sprake. Rond 1980 werd 'Holocaust' uitgezonden op de TV. Dat was de eerste keer dat ik dit woord hoorde. Misschien ook de eerste keer dat ik leerde over deze volkerenmoord.

Bij ons in de buurt woonden diverse Joodse families. Van die identiteit was ik me als kind niet bewust. Achteraf, denk ik dat mijn moeder wel die identiteit benoemde (mijn vader nooit). Maar ik heb dat nooit als negatief ervaren. Op de lagere school had ik een vriendinnetje en toen ze een keer bij mij gespeeld had, zei mijn moeder: 'ze is Joods, hoor'.

Zoals gezegd, nooit negatief. Mijn moeder is een keurige vrouw. Een enkele keer schreef ze een brief aan de krant, het NRC. Die brief begon steevast met de opmerking: 'Ik ben sinds 1956 lid van NRC Handelsblad'. Want je neemt geen abonnement op de NRC, je bent lid.

Dat Joden iets bijzonders hadden, merkte ik pas in mijn studie sterrenkunde. Daar laafde ik me aan Einstein, Pauli, Bohr en Feynman. De grote denkers waren allemaal Joods. Daar werd ik prosemiet.

De tijd tikte verder. Mijn moeder werd weduwe. Ononderbroken lid van de NRC. Op zondag steevast kijken naar Buitenhof. De weekdag sloot ze af met een talkshow van de Publieke Omroep.

Maar zoals de oplettende lezer weet, veranderde de NRC (en de andere media) na 9/11. Langzaam kroop het antisemitisme naar binnen, het gezwel groeide, het zaaide uit. De toon van mijn moeder veranderde ook. Geert Wilders was 'extreem rechts'. Er kwam kritiek op 'de politiek van Israel'. Maar alles keurig, hoor.

Toen mijn moeder de tachtig passeerde werd de dementie onontkenbaar. Heel droevig. Eén van de eerste symptomen van dementie is het wegvallen van sociale filters. Zo ook bij mijn moeder. Dat leidde soms tot grappige situaties, vaker tot schaamrood op de kaken.

En toen, op een kwade dag, viel het woord. 'Rotjoden'. Er was niet eens een aanleiding voor. Het kwam er zo maar uit. Ik dacht eerst dat ik het verkeerd had verstaan.

Toch maar doorgevraagd. En toen moest ik constateren dat mijn dementerende moeder antisemiet is. Mijn eigen moeder. Ze was inmiddels al zo ver heen dat ze haar het niet meer kon verklaren. Er was geen redenering in te vinden. Maar de gevoelens waren er.

Inmiddels is ze volledig dement. Ze weet niet meer dat ik haar zoon ben. Ze weet, gelukkig, ook niet meer wat Israel is. Het wereldnieuws ontgaat haar volledig. In gedachten leeft ze weer in het gehucht aan de IJssel, waar ze in 1935 geboren werd.

Maar ik denk er vaak over na. Werd ze antisemitisch opgevoed? Leerde ze het in de oorlog? En werd het daarna, toen de omvang van de holocaust duidelijk werd, onder het tapijt geveegd? Was dat de achtergrond voor het benoemen van de Joodse families bij ons in de buurt?

Of werd ze -zoals zovelen- stukje bij beetje vergifigt door NSB Handelsblad? Liet ze haar oren hangen naar het sluipende antisemitische van de Publieke Omroep? Altijd kritiek op 'de politiek van Israel'. Kritiek op het 'zionisme'. Een kwart eeuw eenzijdige berichtgeving gaat niet in de koude kleren zitten.

Voor mijn moeder maakt het niet meer uit. Ik vertel haar nog maar eens dat ze acht kleinkinderen heeft. We praten over de vogeltjes in de tuin en het mooie weer.

Maar ik vraag me af in hoeveel andere Nederlandse hoofden dit speelt...

Human sacrifices. It is the first thing we associate with the Aztecs, the Maya and the Inca. We recoil in horror. It is not just inhumane. It is inhuman.

Of these peoples, perhaps the Aztecs are most relatable to us. They sacrificed 20,000 of their subjugated peoples at the dedication of Templo Mayor in 1487. This can be understood as genocide, something with which we are more familiar.

The Inca practice of 'capacocha', leaving children to die slowly, like the mummies of the Llullaillaco children, is -prima facie- stranger. Every indication is that here, parents sacrifice the very children they loved.

But it makes sense. What better way to show purity of belief, to show dedication to the cause, than to sacrifice your own children? To sacrifice the one child that is your favorite?

Behold the Palestinian mothers volunteering their son as suicide bombers. We are inclined to believe that Palestinians don't love their children. But what if they do? What is they simply love killing non-believers even more?

As so often, the pertinent question is: who is the audience? For the Palestinians mothers, the audience is their peers: other parents. They prove their purity, their dedication not by donating money or through performative chants. They sacrifice the thing they love most (except murdering infidels).

Let's zoom across the globe to a happier, more civilized place: the Hollywood hills. Celebrating your child as trans is all the rage among stars and celebrities. Castration is the rite of passage. The celebrities sacrifice their progeny to prove their dedication to the religion of progress. No religion has emptier, colder deities.

But there is, of course, a superlative of capacocha: sacrificing yourself. Martyrdom is a much revered concept throughout religions, places and times immemorial. And in 2025 we witnessed an interesting display in the 'take back the night marches' in Holland.

There is, sadly, an epidemic of rape of white women by migrants from Africa and Islamic countries, sometimes escalating to murder. After one particularly gruesome example young, progressive women bonded together and marched to "take back the night". Billboards, in Dutch, advertised the occasion. Dutch media splashed attention on the young ladies. But the origin and background of the abusers went unmentioned. They were simply identified as "men".

Of course, the migrants do not speak Dutch, much less read it. Nor do they watch Dutch media. Clearly, the rapists are nót the intended audience.

How do we make sense of this bizarre display? These ladies oppose rape, but not so much as to actually want to stop it. They will vote pro-migration in the next election.

The billboards in Dutch unwittingly show who the audience is: Dutch women. The point is not to stop rape, but to show how horrific it is. How much these ladies suffer for the greater good.

Martyrdom.